Van crush naar crash
Het lijkt alsof mijn liefdesleven een aaneenschakeling is van een reeks dezelfde crushes & crashes.
Ik val nogal op de "badboy" types... compleet verkeerd, maar ze zijn zo aantrekkelijk. En ik kan er ook gewoon echt niks aan doen.. de verliefdheid neemt me over, neemt bezit van mijn lichaam, ziel en zeker van mijn gezond verstand! Mega hyperfocus, hormonen gieren door mijn lichaam, de slaap kan ik niet meer vatten en het enige waar ik nog aan denk is aan hem.. dromen... de hele dag door. Ik word er letterlijk zot van! Het zou een leuke periode moeten zijn, maar voor mij is het allesbehalve leuk. Ik lijk plotsklaps veranderd in een hormoongestoorde tiener die alles zou doen voor de liefde van haar leven. Al mijn zelfkennis en bijhorende grenzen zijn ergens verdrongen naar de achterhoeken van mijn geest. Ik hoor ze nog slechts als een vage echo, ergens vanuit de verte. Ik voel me totaal out of control. Het overkomt me als een grote golf, die me van mijn voeten veegt en het enige dat ik kan doen is "just ride it out"
Het erge is dat ik in die periode echt denk dat ik mezelf ben, uren praat over vanalles en nog wat, hopend op een wederkerige interesse van zijn kant. Juichend over gezamenlijke interesses en de slechts lichtjes teleurgesteld over alles wat misschien niet zo goed klikt... tot die niet zo goed klikkende dingen ineens groter lijken te worden.. Hij slaapt tot de middag, hij lijkt toch niet zo interessant als hij op zijn profiel vermeld of hij kan het toch niet laten om toch die dickpics te sturen, ondanks de expliciete vraag om dat niet te doen.
De interesse begint te dalen en dit kan ineens razendsnel gaan. Ineens lijkt de hele verliefdheid gesmolten als sneeuw voor de zon en met gebrek aan een degelijke basis is de hele connectie nergens meer te bekennen. Het enig wat er nog is is leegte, en schaamte... want what the f*ck heb ik allemaal gezegd tegen hem, beloofd aan hem, welk droombeeld heb ik opgehangen? Het lijkt wel alsof ik een groot spel heb gespeeld met zijn gevoelens en ik voel me dan ook totaal beschaamd over de pijn die ik hem aandoe door ineens te veranderen in Elsa de ijskoningin.
Niets van dit alles is nochtans bewust gedaan om hem te kwetsen. Op het moment dat ik in de verliefdheidsfase zit, denk ik echt niet meer helder en zit ik in een romantisch sprookje waar alles is zoals ik droom in mijn hoofd. Samen wonen, samen slapen, samen zijn, alles samen... terwijl ik uit ervaring weet dat dit een hel is voor mij en mijn supergevoelig zenuwstelsel. Als ik samenwoon, ben ik te gefrustreerd door de dingen die hij ''niet juist'' doet en te beschaamd en gestrest over mijn chaotisch huishouden, zodat dit voor mij echt geen vredevolle bedoening is. Ik heb er meer leed van dan dat ik er plezier uit haal. En samen slapen is een ramp, want ik slaap super licht en het minste wat ik hoor of voel, ben ik wakker en slaap heel erg moeilijk terug in. Ik hou gewoon super veel van mijn me-time met niemand rond me, nergens waar ik mee rekening moet houden, gewoon doen waar ik zin in heb en waar ik behoefte aan heb.
Ben ik dan een egoïst? Ik vraag me af wie die term heeft uitgevonden, want ik vind mezelf meer een realist. En ja ik vind mezelf de belangrijkste persoon in mijn leven, en dat lijkt me net heel erg gezond. Ik kan gerust liefde en aandacht geven, maar dat kan ik pas als ik goed in mijn vel zit en goed in naar mijn lichaam luister en mijn grenzen eer. En die zijn nogal wat uitgesprokener dan die van de gemiddelde mens. Maar ben ik daarom een slecht mens? Dan denk ik niet.
Het is wat het is... zei de liefde.